حیف است لحظه هایمان...

اما
مهر و مهربانی، شکوفه های قلبم را طراوت می بخشد
و مادامی که نگاه اندوهگین خود را در آینه می بینم، حس شیرینی زندگی و درک زیبایی بی نهایتش برایم میسر نمی شود.

حیف است این همه زیبایی، این همه حلاوت
که در پای دیو اندوه و رنجیدگی و کینه جان بسپارند...
سکوت، مرا خواهد کشت.
پس تندیس ناموزونش را، پیش از آن که جانم را بستاند، میشکنم.

مجال شادی هایمان کمتر از این است که شادابی روزهای پیش رو را در فضای خفقان سکوت و دلخوری و بی مهری بپوسانم.
کسی چه می داند؟
شاید فردا باشم شاید نه...

مهسا
شنبه 30 اردیبهشت 1396
12:47 ظهر

(هدیه)